Władza królów – budowniczych piramid na skutek nieudolności późniejszych władców uległa osłabieniu. Czynnikiem przyspieszającym rozkład polityczny i gospodarczy było pojawienie się obok dawnych form gospodarczych sprowadzających się do wyłącznej inicjatywy państwa, samodzielnej akcji poszczególnych naczelników dzielnicowych i świątyń. Wszystkie te czynniki spowodowały zaostrzenie się stosunków społecznych i doprowadziły do walk o charakterze klasowym. Szczególnie jaskrawo uwydatniło się to w stolicy i w nieznanych bliżej okolicznościach doszło tu do rewolucji społecznej opisanej przez Ipuwera. Maluje on rozmiary przewrotu, poniżenie możnych, wywyższenie niewolników i rozkład całego społeczeństwa. Rozprężenie ogarnęło kraj, a w tych warunkach do większego znaczenia doszli władcy dzielnicowi - nomarchowie. Zajęli oni miejsce dotychczasowej władzy centralnej i wyrośli na niezależnych książąt rozporządzających siłą zbrojną. Powoli z chaosu zaczęły się formować normalniejsze stosunki, czego wyrazem było utworzenie się dwóch poważniejszych ośrodków państwowych - w Dolnym Egipcie ze stolicą w Herakleopolis i w Górnym w Tebach. Być może obawa przed plemionami koczowników zagrażającymi Egiptowi ze strony azjatyckiej przyspieszyła uformowanie państwa w Dolnym Egipcie. Jednakże rola ponownego zjednoczenia i zorganizowania państwa egipskiego przypadła Tebom, które odtąd na przeszło tysiąc lat miały stać się głównym ośrodkiem kraju.
_______________________________________________________VII DYNASTIA (2181 – 2169 p.n.e.)
- Neferkare
- Chabau
- Ibi
- Neferkauhor
- Demedżitaui
VIII DYNASTIA (2169 – 2157 p.n.e.)
- Sechemkare
- Uadżkare
- Iti
- Imhotep
IX DYNASTIA (2157 – 2142 p.n.e.)
- Cheti
- Nebkaure
- Merikare
X DYNASTIA (2142 – 2133 p.n.e.)
- Chuy
- Ityjenu
- Meriachtoi
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz